عجب زمانه ی واویلایی شده ، خدا نکند کسی از اسب بیفتد که اسیر سرزنش خاک و خاکیان خواهد شد و  هر کسی  به انتقام روزهایی که می تاخت لگدی نثار او می کند ،  و البته همان هایی که اسب او را زین و یراق کردند و وی را با سلام و صلوات بر زین اسب نشاندند  بیش از همه بر او می تازند ،

و بودند کسانیکه  تا توانستند با اوصاف و تعریف از این راکب بی بدیل و هم فکر از منافع سوارکاری او بهره بردند اما دیگر این سوار به مذاقشان خوش نمی آید و باید سواری دیگر و رهواری تازه نفس چاره کنند !!

و نا گفته نماند آن سوار تا  بر زین نشست چنان‌ کبر و غرور احاطه اش کرد و گوشش از تملق چاپلوسان پر شد که پند مشفقان نشنید  و از شور نامشاوران و کید  غلامان و خادمان غافل شد   تا بالاخره به زیرش کشیدند و …. و اینک چاره ای بجز عبرت از این زمانه و دوستی با  دوستان خرس خاله ندارد …..

به هر روی ، چرخ گردون است و سروده حکیم توس :
چنین است رسم سرای درشت
گهی پشت به زین، گهی زین به پشت

و چه زیبا مولا علی ( ع) در حدیثی می فرماید : الدَّهرُ يَومانِ: فيَومٌ لَكَ و يَومٌ علَيكَ، فإذا كانَ لكَ فلا تَبطَرْ، وإذا كانَ عَليكَ فلا تَحزَنْ، فَبِكِلَيهِما سَتُختَبَرُ؛

دنیا  دو روز است؛ روزى به كام تو و روزى به زيان تو. چون به كام تو بود، سرمست مشو و چون به زيان تو بود، غمناک مباش ؛ زيرا هر دو مايه آزمايش توست.

هر کسی به طریقی  سوار بر این اسب سرکش  است  و سواری هیچ راکبی تا ابد دوام ندارد، اما اسب مهم نیست آنچه مهم است اصل است و خوشا به احوال آنها که از این اسب در اوج و با عزت فرود آیند ….